Γράφει ο Νίκος Πρασσάς
Χαιρετίσματα από το μέλλον, και ειδικότερα σε όσους και όσες άρχισαν να καταλαβαίνουν τί παίζεται, και διαρκώς αφυπνίζονται για να αμυνθούν πνευματικά, κι όχι με τα όπλα ή το εμβόλιο, αφού οι δαίμονες ως ανώτερα υλιστικά όντα, που τρέφονται από τον άνθρωπο, δεν αστειεύονται, και ας χαμογελούν επιδεικνύοντας τα δόντια τους, ειδικά όταν ενδιαφέρονται να μας σώσουν από τον θάνατο και την μιζέρια που σπέρνουν γύρω μας καθημερινά.
– Ποια θα είναι η δομή του νέου νομίσματος;
– Η νομισματική πολιτική του μέλλοντος δεν θα έχει να κάνει με το «εθνικό προϊόν» κάποιας χώρας, αφού ο «πλανήτης» αποτελεί την νέα χώρα των απλήρωτων δούλων, και επειδή θα ανήκει στην παγκόσμια (δια)Κυβέρνηση, το νόμισμα θα έχει σχέση με μία σταθερά ή «παγίδα», για να γίνει αντιληπτό, της ανθρώπινης ψυχής μέσα από την διέλευσή της στην φυλακή του ανεικονικού κόσμου. Τον Χρόνο. Η ψυχή θα είναι πλέον υπό σίγουρη εξαφάνιση, αφού ο ανταγωνισμός αλλάζει επίπεδο δυσκολίας, γι’ αυτό και τα «γενέθλια» δεν θα εορτάζονται πλέον επισήμως για κάθε άτομο. Το προνόμιο αυτό, όπως και το όνομα, θα έχει ημερομηνία κατασκευής εργοστασίου, κι όχι γενέθλια ημέρα γέννησης με ταυτότητα συμπαντική, αφού δεν θα είναι ανθρώπινη υπόθεση. Η οποία διασπάται από τους επιζήσαντες του εμβολίου που θα ζουν στην αφάνεια υπό εξαφάνιση, όπως αναμίχθηκε ο πρωτάνθρωπος με το DNA των ζώων πριν το μεταίχμιο του Κατακλυσμού, για να υπάρξουν ασθενέστερα γένη σε σκέψη και αντίληψη πνευματική.
…
Η έννοια του χρόνου θα έχει να κάνει πλέον με την συναλλαγή, η οποία στην ουσία δεν θα είναι συναλλαγή λόγω αγοράς προϊόντων –εξ ου και ψηφιακή η νέα του υπόσταση μέσω της ηλεκτρονικής συναλλαγής στην παγίδα πλέον της ζωής με συντελεστή τον χρόνο και την αμνησία σε κάθε της στάδιο. Κι αφού δεν θα έχει αξία πλέον ο χρυσός ή οτιδήποτε θεωρούνταν πρωτύτερα «πολύτιμο» δια της σκληρής εργασίας απόκτησής του που ανέβαζε το «κόστος» κέρδους, επειδή κάθε πολύτιμο υλικό θα ανήκει στο υλιστικό επιούσιο σύστημα των ιδεολογιών που το ονομάζει «Κεφάλαιο», το υπέρτατο κλειδί της ζωής είναι πλέον ο χρόνος, αφού στον Κόσμο του Φωτός θεωρείται ως δεδομένο το «παρόν», λόγω έλλειψης ισχύος των ανεικονικών συντελεστών του «παρελθόντος» ή του «μέλλοντος». Γι’ αυτό κι η σταθερά αξία της αληθινής Ζωής ανταμείβεται με την απαράβατη Αθανασία, που στην διάσταση του ανεικονικού έχει να κάνει μόνον με την διάρκεια μνημόνευσης κάποιου που υπήρξε «μέγας» ή «μύστης», εδώ χρειάζεται πολύπλευρη ανάλυση για το ποίος ήταν «αληθινός» (έμψυχος) ή «πραγματικός» (άψυχος), μιας και οι έννοιες διαφέρουν, αφού και οι «θεοί» του κόσμου τούτου δεν μπορούν να ζήσουν έξω από τον κόσμο αυτόν παρά μόνον από τον άνθρωπο που τον αλιεύουν μέσα από τις (επιστημονικές) «ιδεολογίες» και (παραχαραγμένες) «θρησκείες» τους. Εδώ να αναφερθεί πως θρησκεία και επιστήμη είναι ομοούσιες σε Μία συμπαντική ενέργεια, και τις διέσπασαν για τον σκοπό της ανακύκλωσης κι όχι της εξέλιξης, αφού αυτός ο εικονικός κόσμος σταματάει κάπου. Δεν έχει ύπαρξη στο άπειρο, μιας και το άπειρο παραμένει εσκεμμένα ανέγγιχτο στην σκιά του αληθινού Κόσμου, αφού είναι σκότος μετά του Χάους (Θάνατος) κι όχι διάφανο Φως (Ζωή).
:
Ο άνθρωπος δεν θα πληρώνεται για τον κόπο του, αφού είναι ο ίδιος πλέον ζώον, άρα το προϊόν της νομής του ενός αφεντικού του κόσμου αυτού. Ο φόρος του θα είναι η ενέργεια απόδοσής του για να κατοικεί και να τρέφεται υποτυπωδώς δίχως παρελκόμενα και περιουσία, αλλά και δίχως την πρότερη πολυτέλεια της ατομικότητας στον δικό του αποκλειστικό χώρο. Θα εκλιπαρεί για λίγη παράταση φαινομενικής ζωής ρουτίνας από την καθημερινή απειλή αρρώστιας συν την μετρημένη πίστωση χρόνου ως ημερομηνία λήξης του, για να παίζει το εικονικό παιχνίδι της απασχόλησής του με το ανούσιο, αντί να συλλογίζεται πνευματικά μιας και θ’ αγνοεί τον αμνημόνευτο Θεό. Όχι οικογένεια, όχι σύντροφο ή παιδιά, παρά μόνον πλήρη εξάρτηση από το «φάρμακο» που στα λατινικά δεν σημαίνει πλέον το «βότανο από την φάρμα» (γη), αλλά «ναρκωτικό» (drug).
Δουλειά του θα είναι η επιβίωση και πλούτος του η παράταση τους χρόνου αγωνίας του, που απαρτίζει τους όρους φυλακ(ισ)ής του, εάν τα καταφέρει από μόνος του να δραπετεύσει στο άγνωστο της φύσης από την πόλη φυλακή, αφού κι ο θάνατος δεν θα είναι συντελεστής του χρόνου ως μνημοσύνη μετά την τελετή του μνημόσυνου, όπως τυγχάνει σήμερα, αλλά προκαθορισμένο εργαλείο του λογισμικού που ξεχνιέται ως ανάμνηση ξεπερασμένης τεχνολογικής επίτευξης από τον επόμενο αναβαθμισμένο έλεγχο συνθετικής μνήμης λόγω προόδου όμως, αλλά όχι εξέλιξης.