Τα περιοριστικά μέτρα, η καραντίνα και γενικώς όλο αυτό που ζούμε τους τελευταίους μήνες είναι πασιφανές ότι έχουν κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται πολύ διαφορετικά για την ίδια την καθημερινότητα, σε σχέση τουλάχιστον με την περίοδο πριν από την εμφάνιση του κορωνοϊού. Και θα έλεγε κανείς πως τα συναισθήματα που τους έχουν κυριεύσει είναι ο φόβος και το άγχος. Από την επιβίωση τους, μέχρι και το αν τους …πιάσει η αστυνομία χωρίς μάσκα και τους «κόψει» πρόστιμο. Ο κορωνοϊός έχει κάνει τους ανθρώπους να ξεχάσουν ότι έχουν και δικαιώματα σε αυτό τον κόσμο και δεν είναι …άβουλα όντα που απλά πρέπει να εκτελούν οδηγίες επί μονίμου βάσης.
Σε μια κοινωνία (παγκοσμίως) που έχει νόμους και δεν είναι ζούγκλα υποτίθεται, το καθένα από τα μέλη της, αν νιώσει ότι θίγεται με οποιονδήποτε τρόπο, έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει τα δίκια του. Υπάρχουν οι ανάλογες διαδικασίες, είτε με κορωνοϊό είτε και χωρίς, δεν έχει σημασία. Αυτοί λοιπόν οι οποίοι αποφασίζουν για τις τύχες ενός ολόκληρου έθνους δεν είναι στο απυρόβλητο και εννοείτε ότι θα πρέπει να λογοδοτήσουν αν ζητηθεί να δώσουν εξηγήσεις για τις αποφάσεις που έχουν πάρει. Και αυτό είναι κάτι που ισχύει, όπου υπάρχει Δημοκρατία και όχι φασισμός, χούντα και άλλες περίεργες καταστάσεις.
Ο απλός πολίτης λοιπόν δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάει ότι έχει το δικαίωμα -αν θεωρεί ότι έχει υποστεί ζημιά από τις αποφάσεις που έχουν παρθεί για την αντιμετώπιση αυτής της υγειονομικής κρίσης- να διεκδικήσει το δίκιο του. Και αυτό μπορεί να μην έχει να κάνει πάντα με το ποινικό κομμάτι αλλά μπορεί να αφορά σε μια αποζημίωση, ας πούμε. Αποζημίωση γιατί από ενδεχόμενα λάθη, παραλείψεις ή υπερβολές στις εκάστοτε αποφάσεις, καταστράφηκε οικονομικά, χάνοντας για παράδειγμα την επιχείρηση του.
Μια από τις αρχές της δημοκρατίας είναι αυτό που λέμε …λογοδοσία. Δεν μπορεί κανείς δηλαδή να κάνει ότι θέλει και να μην δίνει πουθενά λογαριασμό για αυτά που έχει αποφασίσει και κυρίως για τις συνέπειες αυτών των αποφάσεων. Όλα κρίνονται και πάντα ισχύει η γνωστή λαϊκή ρήση ότι …το ταμείο γίνεται στο τέλος.
