Η πραγματικότητα και στην Ελλάδα στην εποχή του κορωνοϊού είναι ιδιαιτέρως σκληρή. Μπροστά στα σκληρά και πολλές φορές αντιλαϊκά μέτρα, δεν φαίνεται να υπάρχει μια φωνή αντίστασης εντός της Βουλής. Ή ακόμα και όταν υπάρχει, είναι για πράγματα όχι τόσο ουσιαστικά μπροστά σε αυτά τα οποία “δοκιμάζονται” τους τελευταίους μήνες. Ζητήματα όπως οι υποχρεωτικότητα του εμβολίου (έμμεση ή άμεση), το μητρώο εμβολιασμένων, στέρηση θεμελιωδών ζητημάτων ελευθερίας και άλλα, θα έπρεπε να αποτελέσουν …σημαίες της αντιπολίτευσης. Αντί αυτού, παρακολουθούμε μια αντιπολίτευση όχι απλά ανήμπορη να αντιδράσει αλλά σε αρκετές των περιπτώσεων δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι …διευκολύνει τη συμπολίτευση να περάσει όλες τις αποφάσεις της. Η αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη στην Ελλάδα, δεν έχει το σθένος να αντιδράσει, δεν μπορεί να πετύχει απολύτως τίποτα. Με αποκορύφωμα βεβαίως την ψήφιση του νόμου περί υποχρεωτικού εμβολιασμού (είναι γεγονός άσχετα αν η κυβέρνηση κάπως το …μάζεψε) αλλά και της περίφημης πρότασης Μητσοτάκη περί μητρώου εμβολιασμένων προκειμένου να έχουν διευκολύνσεις όσοι ταξιδεύουν. Μόνο αυτά τα δυο θέματα να δει κανείς, είναι μια καταπάτηση κατοχυρωμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και όμως η αντιπολίτευση δεν έκανε ουσιαστικά τίποτα. Ήταν δυο θέματα που απλά πέρασαν έτσι από μπροστά της και …απλά τα ευλόγησε. Για να μην κάνουμε μεγάλες αναλύσεις, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι σκεπτόμενοι στην Ελλάδα (δεν λέμε αρνητές, λέμε σκεπτόμενοι και ελπίζω να γίνει κατανοητοί η διαφορά), είναι απελπιστικά μόνοι τους. Δεν έχουν κανέναν μέσα στο Ελληνικό κοινοβούλιο να τους υπερασπιστεί. Είναι πραγματικά κατάντια…