Όταν μια κυβέρνηση σε πτωχεύει, με το πρόσχημα ότι σε σώζει από ένα αόρατο εχθρό (τρομοκρατία, δημόσιο χρέος, πανδημία) και μετά σου δίνει ένα φιλοδώρημα που το βαπτίζει επίδομα κι εσύ που με διαβάζεις το δέχεσαι, δεν φταίνε αυτοί αλλά ΕΣΥ…
Όταν ο δάσκαλος σου στερεί το βιβλίο και μετά σε λέει αδιάβαστο, και εσύ το αποδέχεσαι, δεν φταίει αυτός φταις ΕΣΥ…
Όταν αφήνεις τον εκπρόσωπό σου στην εξουσία να σε εκπροσωπεί ανεξέλεγκτα και τον θυμάσαι κάθε τέσσερα χρόνια, δεν φταίει αυτός φταις ΕΣΥ…
Όταν πιστεύεις αυτούς που σε καταστρέφουν οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά διαχρονικά μαζί με τα πληρωμένα παπαγαλάκια τους δεν φταίνε αυτοί φταις ΕΣΥ…
Δεν υπάρχει περίπτωση ν’αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι μέσα μας, κι από ζήτουλες σκυμμένοι στα τέσσερα να υψώσουμε ανάστημα απέναντι τους. Αρχίζοντας από τα καθημερινά, από τα μικρά αλλά τόσο ουσιαστικά για να πάμε στα μεγάλα. Σ’αυτό έχουμε πλέον το πλεονέκτημα ότι είμαστε όλοι μαζί. Στο σύνολό της η ανθρωπότητα οδεύει στην οργουελιανή κινεζοποίησή της. Πάρτε θέση όσο ακόμα η πόρτα της φυλακής είναι ανοιχτή. Πριν κλείσει οριστικά πίσω μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς η στραβή έκατσε στην βάρδια μας…
