Ζούμε στην εποχή της …καραντίνας, του lockdown και των περιοριστικών μέτρων που ισχύουν σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Πρωτόγνωρες καταστάσεις που έχουν μπει στην καθημερινότητα μας και μας την έχουν αλλάξει πλήρως. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουν σκοπό να …παραμείνουν για πολύ ακόμα. Ή για να ακριβολογήσουμε, μάλλον για να μην φύγουν ποτέ, όσο σκληρό και συνωμοσιολογικό και αν ακούγεται κάτι τέτοιο. Οι καταστάσεις αυτές θα είναι θέλοντας και μη, συνηθισμένες από εδώ και στο εξής και ειδικά στις επόμενες γενιές, καθώς είναι φανερή η πρόθεση για να αλλάξει ο κόσμος και να μπει σε μια νέα εποχή. Κάποιοι έχουν οραματιστεί εδώ και δεκαετίας την λεγόμενη Παγκοσμοιοποίηση. Ή αν θέλετε την …παγκόσμια τυραννία των λαών, με σκοπό να πλουτίσουν κάποιοι, συγκεκριμένοι, αυτό που ονομάζουμε η ελίτ.
Το σχέδιο προφανέστατα και δεν έχει εκπονηθεί τώρα αλλά είναι δομημένο εδώ και πολύ καιρό. Στις μέρες μας έχουμε μπει στη φάση των “δοκιμών”, της αντίδρασης του κόσμου και μάλλον στην είσοδο της πρώτης φάσης του όλου εγχειρήματος. Η νέα παγκόσμια πολιτική σκηνή, η οποία φυσικά περιγράφεται αναλυτικά στο περίφημο Great Reset (το οποίο έχει στο γραφεία του και ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας και σίγουρα και άλλοι σε όλο τον κόσμο) περιλαμβάνει ξεκάθαρα μια διακυβέρνηση των λαών όχι με τους παραδοσιακούς τρόπους, αυτούς που ξέραμε έως τώρα αλλά με καθαρά τεχνοκρατικούς. Και εννοείτε ότι η τεχνολογία και η εξέλιξη της παίζει πολύ σημαντικό ρόλο αλλά με την …κακή της πλευρά.
Ο πολιτικός ιστός που εκ των πραγμάτων αναπτύσσεται δεν θέλει την φιλελεύθερη κοινωνία και δεν επιθυμεί τίποτα το αυθόρμητο γιατί κάτι τέτοιο θα κατέστρεφε την δράση του και την ευημερία του. Η κοινωνία θα είναι από εδώ και στο εξής κάτι εντελώς διαφορετικό και θα αντιμετωπίζεται σαν ένας αριθμός. Και φυσικά η εξέλιξη της τεχνολογίας δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσει τους ανθρώπους προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες τους αλλά αντίθετα για να τους υποτάξει κάτω από συγκεκριμένες οδηγίες ανάλογα με την περίσταση (μάσκες, εμβόλια, ψηφιακές ταυτότητες κτλ., κτλ). Ο απώτερος δηλαδή στόχος είναι να φθάσουμε στο σημείο, πράγματα που τα θεωρούσαμε αυτονόητα (ελευθερία μετακίνησης, εργασίας, ταξιδιού, σχολείου, αθλητισμού, κοινωνικών συναναστροφών) να μην είναι πλέον και να χρειάζεται να αποκτήσεις μια νέα, ψηφιακή ταυτότητα για να μπορέσεις να τα αποκτήσεις.
Τέτοιου είδους σχέδια όπως γράψαμε και πιο πάνω δεν είναι τωρινά. Ούτε και γεννήθηκαν το 2020. Επεξεργάζονται -όπως πολλοί αναλυτές τονίζουν- από το μακρινό 1971, από την δημιουργία δηλαδή του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο οποίο συμμετέχει ανελλιπώς η αφρόκρεμα, η λεγόμενη ελίτ. Και τι μπορεί άραγε να συζητάνε κατά την διάρκεια ενός τέτοιους φόρουμ; Σίγουρα όχι πράγματα με τα οποία καταπιάνονται οι …κοινοί θνητοί στην καθημερινότητα τους. Και φυσικά είναι δεδομένα ότι ιδεολογικά, ένα τέτοιο φόρουμ δεν μπορεί να είναι αριστερά, δεξιά ή κεντρώα. Η αν θέλετε αλλιώς, δεν μπορεί να είναι προοδευτική, συντηρητική, φασιστική η κομμουνιστική. Δεν τους ενδιαφέρουν αυτές οι έννοιες. Η μοναδική λέξη που υπάρχει στο λεξιλόγιο τους είναι “τεχνοκράτης”. Και πάνω σε αυτή χτίζεται όλη η φιλοσοφία της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Ο κ. Antony P. Mueller γράφει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τα θέματα αυτά και μεταξύ άλλων τονίζει και τα ακόλουθα τα οποία αξίζει κανείς τον κόπο να ρίξει μια ματιά:
“Τα παλαιότερα ολοκληρωτικά καθεστώτα χρειάζονταν μαζικές εκτελέσεις και στρατόπεδα συγκέντρωσης για να διατηρήσουν την εξουσία τους. Τώρα, με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών, πιστεύεται ότι οι διαφωνούντες μπορούν εύκολα να αναγνωριστούν και να περιθωριοποιηθούν. Όσοι δεν συμμορφώνονται θα αποσιωπούνται, καθώς όλες οι αποκλίνουσες απόψεις θα απαξιώνονται ως ηθικά απεχθείς.
Οι καραντίνες του 2020 προσφέρουν πιθανώς μια προεπισκόπηση του πώς θα λειτουργεί αυτό το σύστημα. Το lockdown λειτούργησε σαν να ήταν ενορχηστρωμένο – και ίσως να ήταν πράγματι. Σαν να ακολουθούσαν την ίδια εντολή , οι ηγέτες μεγάλων και μικρών κρατών – και διαφορετικών σταδίων οικονομικής ανάπτυξης – εφάρμοσαν σχεδόν πανομοιότυπα μέτρα. Όχι μόνο ενήργησαν από κοινού πολλές κυβερνήσεις, αλλά εφάρμοσαν επίσης αυτά τα μέτρα με ελάχιστη έγνοια για τις τρομερές συνέπειες ενός παγκόσμιου lockdown.
Οι μήνες της οικονομικής στασιμότητας έχουν καταστρέψει την οικονομική βάση εκατομμυρίων οικογενειών. Μαζί με την κοινωνική αποστασιοποίηση, τα απαγορευτικά δημιούργησαν μια μάζα ανθρώπων που δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους. Πρώτον, οι κυβερνήσεις κατέστρεψαν τα προς το ζην τους, και στη συνέχεια οι πολιτικοί εμφανίστηκαν ως σωτήρες. Το αίτημα για κρατική βοήθεια δεν περιορίζεται πλέον σε συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, αλλά έχει γίνει ανάγκη των μαζών”.